Үнэндээ би юуг, ямар дарааллаар бичихээ эхэндээ сайн мэдэхгүй байсан юм. Гэвч аз болоход надад нэгтгэн дүгнэх чадвар байсан гэх үү дээ. “Чи өсч өндийж, өдий хүртлээ юуг хүсч, мөрөөдөж ирсэн бэ”. Энэ асуултыг би өөрөөсөө асуусан учраас энэ номоо бичихээр шийдсэн. Магадгүй энэ асуулт энэ хорвоогийн хамгийн улиг болсон, муу асуулт байж болох л доо.

Үгүй дээ. Би зүгээр л тэргүүн хатагтай байхаа больсноор зарим нэг зүйлийг тунгаан бодох завтай болсон гэх үү дээ. Хүмүүс надаас “Та одоо болтол тэргүүн хатагтай хэвээрээ биш гэж үү. Хүмүүс тантай яаж тааралдсан газраа чөлөөтэй уулзаж болох юм бэ” гэхчлэн асуудаг. Мэдээж хэрэг хүмүүсийн асуусан эдгээр асуулт надад таалагддаг. Учир нь би өнгөрүүлсэн амьдралынхаа бүхий л шарх сорви, хар бараан дурсамжууддаа хайртай байдаг учраас. Өнгөрүүлсэн амьдралын минь хамаг л дурсамжууд намайг гайхалтай эрч хүчтэй болгодог юм. Би тэргүүн хатагтай байсан он жилүүдээ Цагаан ордны ажилтнууд болох эрч хүчтэй залуусын дунд өнгөрүүлж, тэдэнтэйгээ дотно найз нөхөд болцгоосон. Гэвч өөр нэг зүйл юу гээч, Опра минь. Өөр юу вэ гэвэл Барак бид хоёр өөрсдийгөө олон түмэнд таалагддаг үгүйгээ одоо болтол сайн мэдэхгүй байгаа явдал.

Тийм ээ, Опра минь. Үргэлж олны нүдэн дээр байхад, тэдний харцны төвд байх тэр мөчид нэг алхам ухарч, хөшигний цаана орж, хэдхэн хором амарчихаад буцаад гарч ирмээр санагддаг юм. Би ямар олны танил супер од биш дээ хэмээн уурсан бодож, бусдын хүндлэл хайр шингэсэн тэр харцнаас бултчихмаар санагдах үе надад олон байсаан. Гэвч сэтгэл дотор тэгж санагдах бүртээ би өөртөө “Одоо дэндүү оройтсон. Учир нь чи бол АНУ-ын тэргүүн хатагтай” гэж хэлдэг байсан юм даа. Тэр тоолонд би өөртөө “Чи хэзээ ч шантрах ёсгүй. Чи хэзээд сорилт бэрхшээлийг даван туулж, юунаас ч айхгүй байж чадна” гэж хэлдэг байлаа.

Би тэргүүн хатагтай, харин Барак Ерөнхийлөгч биш болсноос хойш ердөө нэг долоо хоногийн дараа манай гэр бүл Цагаан ордноос нүүх хэрэгтэй болсон. Бид ердийн нэгэн даруухан хауст Цагаан ордноос хэдхэн километрийн зайтай амьдарч эхэлсэн юм. Бүхэл бүтэн найман жилийн дараа хаалганы хонхтой, тэгээд тэр нь дуугардаг тийм байшинд нүүн орсон нь би болон манай гэр бүлийнхэнд эхэндээ үнэхээр шинэ, сонин байсан шүү.

Тийм ээ. Шинэ байрандаа нүүж ирсэн анхны шөнийг би гэртээ ганцаараа өнгөрүүлсэн юм. Хүүхдүүд хаа нэг тийшээ, харин Барак албаны уулзалт хийхээр аялалаар явчихсан байлаа. Тэргүүн хатагтай байхдаа би хэзээ ч ингэж ганцаархнаа хоцорч байсангүй. Үргэлж намайг хэн нэгэн хүмүүс хүрээлж байдаг байлаа. Гэвч гэр бүлийнхэн маань байхгүй хэдий ч би хаустаа ганцаархнаа биш байсан юм. Үүдний хаалганы дэргэд том биетэй хамгаалагч залуус холхилдож, харин гадна талд нь тусгай элит хүчний байлдагчид зэвсэгтэйгээ манаанд гарч байгаа нь цонхоор тодхон харагдана.

Тийм шүү. Аюулгүй байдлыг хангах үүднээс цонхыг хэзээ ч онгойлгох ёсгүй. Охидууд маань нэг удаа дүрэм зөрчиж цонх онгойлгох гэтэл цаанаас нь хэн нэгэн хүн “Наад цонхоо яг одоо хаа” гэж хашгирсан юм даа. Ингэж л Барак болон Саша, Малия бид дөрвийн эгэл жирийн амьдрал эхэлсэн.Би энгийн амьдралдаа аль болох хурдан дасахыг хичээсэн л дээ. Би Ерөнхийлөгч нөхрийгөө даган олон оронд айлчилж явсан тэр сайхан дурсамжуудаа бага багаар мартаж эхэлсэн гэж хэлж болно.

Тийм шүү. Хэрвээ чи өөрийгөө энэ дэлхий дээрх хамгийн чухал хүмүүсийн нэг гэдэгт итгэлтэй байгаа бол чиний бүх бодлууд чинь маргааш би яах билээ, юу хийх ёстой билээ гэсэн ухамсарт бодлууд байхаас өөр аргагүй.

Ээж минь намайг нэгдүгээр ангийн сурагч охин байхад “Дээд зэрэглэлийн бяцхан гүнж” гэж хэлдэг байж билээ.

Ээж, аав хоёр маань надад бүр хар багаасаа өөрийнхөөрөө бие дааж сэтгэж, шийдвэр гаргах боломжуудыг олгосон нь их нөлөөлсөн байх гэж бодож байна.

Би үхнэ гэж бодохоос үхтлээ айдаг.

Аав, ээж хоёр маань ах дүү бид нарт хэзээ ч ямар нэгэн гэм бурууг оногдуулдаггүй байсан. Ээж маань хэзээ ч бусад эмэгтэйчүүдийн адил үсчин, гоо сайхан, дэлгүүр хэсэх зэрэгт цаг заваа зориулдаггүй хүн. Би ээжийгээ өөртөө зориулж нэг удаа дэлгүүрээс шинэ хувцас худалдан авч байхыг нь санахгүй юм. Аав маань ээлжийн ажилтан байсан учраас тийм ч их мөнгө олдог байгаагүй. Ер нь бол бид нар их эгэл боргил амьдрал дунд өссөн. Биднийг ээж, аав хоёр минь ингэж л хүн болгосон доо. Тиймээс би өөрийнхөө амьдралд ямар нэгэн зүйлийг золиосолсон тухайгаа биш, харин эцэг, эх хоёрынхоо биднийг өсгөж, хүмүүжүүлэхийн төлөө өөрсдийнхөө амьдрал, аз жаргалаа золиосолсон талаар ярих нь илүү дээр гэж бодож байна.

Тийм ээ. Энэ үнэн шүү. Хүмүүс тэр машиныг хуучных болохоор нь өхөөрдөөд Дойчегийн хугасхан гэж нэрлэдэг байв шүү дээ. Жижигхэн, багтаамж муутай болохоор нь тэр биз. Аавынхаа жижигхэн Дойче машинд суугаад бид хэд ийшээ тийшээ явах дуртай байлаа. Аав маань мөнгө муутайгаас гадна хөгжлийн бэрхшээлтэй байсан учраас тэр Бьюикийг унадаг байсан юм. Хөгжлийн бэрхшээлтэй хүмүүс л бяцхан Дойчег тэр үед их унадаг байлаа. Харин би аавынхаа машиныг бяцхан явдаг авдар гэж хочилдог байв.

Бурхан минь юу үнэн, энэ үнэн шүү. Гэхдээ би яг одоо бүх хуульч мэргэжилтэй хүмүүсээс албан ёсоор уучлалт гуймаар байна. Үнэнийг хэлэхэд би өөрийгөө хатуужилтай, чанга эмэгтэй гэдгээ мэдрэхийн тулд надад их урт хугацаа шаардагдсан. Принстонд орохоос эхсүүлээд нэр хүндтэй, том сургууль болох Харвардад орохын тулд би өөрөөсөө маш их хүчин чармайлт гаргах хэрэгтэй болсон. Гэхдээ би тийм мундаг, шилдэг оюутан байгаагүй л дээ. Дараа нь хуулийн нэр хүндтэй фирмд орохын тулд дахиад л өөрийгөө сорих хэрэгтэй болсон. Үргэлж л өөрийгөө сорьж, шалгасан амьдрал гэх үү дээ. Тэгээд эцэст нь би нэг өдөр албан өрөөндөө сууж байгаад бодсон юм. Би энэ бүх амжилтандаа хүрэхийн тулд ямар их зүйлээ золиослоо вэ гэж.

Миний нөхөр бол нэгэн хэвийн хайрцаганд орчихсон хүмүүсээс тэс өөр хүн. Тэр энэ амьдралынхаа байх ёстой бүхий л талбар дээр баатар нь байж чадсан. Обама зөвхөн өөрөө байх ёстой газраа баатар нь байгаад зогсохгүй надад яаж хэрэгтэй үедээ, хэрэгтэй газраа баатар байхыг зааж сургасан хүн. Миний нөхөр үнэхээр ямар ч цаг үед, ямар ч нөхцөл байдалд гайхалтай өөдрөг үзэлтэй байж чаддаг. Тэр бол яг л хананд бэхэлсэн эд зүйл шиг тийм бат бөх, найдвартай эр хүн.